Een getto in het paradijs

Dag 19 - El Rama - Bluefields (Nicaragua)

Na een korte nachtrust in ons ranzige hotel ging onze queeste naar de Caraïben verder. Volgende vervoersmiddel: een belachelijk snelle panga (= een houten sloep met een fikse motor erachter), locatie: El Rama naar Bluefields, tijdstip: half zes in de ochtend (een normale tijd voor deze ochtendmensen dus), tijdsduur: 2 uur, snelheid: vol gas (en dat was erg hard) ook in de bochten! Het was een gaaf tochtje over de rivier. Zoals gezegd ging de boot idioot snel, de rivier en de jungle eromheen waren prachtig en we waren om 8 uur 's ochtends al in het pittoreske Bluefields. Althans dat laatste klopt niet helemaal, Bluefields (wat vernoemd is naar Abraham Blaeufeld (in ouderwets Nederlands), een Nederlandse piraat die hier een nederzetting stichtte, wat best grappig is, ik heb nog nooit van de beste man gehoord) is niet bepaald een schilderachtig mooi Caribisch stadje dat het eigenlijk zou moeten zijn. Aan de locatie ligt het niet, het is prachtig gelegen aan de monding van de rivier aan de ene kant, en aan een lagune aan de andere kant, met vlakbij de Caribische zee. Alleen heerst er een vreemde sfeer hier, het is 8 uur op een maandagochtend, maar evengoed lijkt het erop of iedereen hier al bezopen is of aan de drugs zit of iets dergelijks, erg vreemd... We waren kapot, dus wilden we zo snel mogelijk een hotel proberen te regelen. We vonden een simpel hotel met airco, wat al een hele verbetering was na ons smerige hol van de dag tevoren, voor 20 dollar (dollars zijn hier ook heel gebruikelijk, met onze meegenomen euro's kunnen we daarentegen helemaal niets), dus eerst gingen we nog even drie uurtjes slapen om bij te komen. Om elf uur gingen we op verkenning. Zoals eerder vermeld, er was niet veel te zien. De straten staan vol met lelijke gebouwen, op een redelijk mooie witte kerk na, en door de straten lopen voornamelijk zatlappen en drugsverslaafden (wat natuurlijk een tikkeltje overdreven is, maar er loopt hier veel raar volk), het is niet dat ik me onveilig voel, maar ik ben wel alert op vreemd gespuis. Overal waar we tot nu toe kwamen voelde ik me veilig, Nicaraguanen zijn schatten van mensen. Overigens was Bluefields ooit een mooi plaatsje met schattige houten huizen, alleen heeft een orkaan in '88 alles met de grond gelijkgemaakt. Na een tijdje te hebben rondgelopen hadden we een leuk lunchtentje gevonden (Geerda in de lonely planet). Wat best verwonderlijk is in Bluefields, dit zag er gewoon erg leuk uit. Hier namen we lekkere  sandwiches en quesidillas, ik met thee (ik moet tenslotte een beetje uitkijken met mijn delicate darmen, ze zijn nog een beetje van streek na het incident van de nacht tevoren) en Geerda met koffie. Na een tijdje gingen we weer wat rondkijken in Bluefields (onder andere bij een markt en bij de haven) en kijken hoe we uit deze poel van verderf konden komen. Het plan was namelijk om morgen naar "the corn islands" te gaan, maar dat wordt best lastig... De eerstvolgende (langzame) boot gaat pas op woensdag (het is nu maandag, wat betekend dat we nog een dag in deze getto moeten bivakkeren), dus wordt het een vliegtuig. Alleen stuiten we dan op een volgend probleem, er valt online geen enkele vlucht te boeken. Weer wat later werd ik opeens aangesproken door een Spaanse backpacker, luisterend naar de naam Unai. Hij wilde ook naar the Corn island de en had gehoord dat er nog weleens extra tickets beschikbaar zijn op het vliegveld. Dus togen we met z'n drieën terstond in een taxi naar de luchthaven. Hier kregen we te horen dat het vliegtuig van morgen vol zat, maar ze kwamen nog wel eens met een groter (!) vliegtuig, in dat geval zou er misschien wel plaats zijn.... Raar verhaal, maar een gokje waard, we moeten toch op een of andere manier deze achterbuurt verlaten tenslotte. Na weer terug te zijn gebracht in Bluefields (de taxi voerde door de buitenwijken, daar wil je al helemaal niet stranden in de nacht) zeiden we "hasta manana" (tot morgen) tegen Unai. Aangezien we dit hellegat wel hadden gezien wilden we naar het strand. Dat kan namelijk dan weer wel, alleen moet je met een pont daarheen. Wij kwamen om  half vier aan voor de pont, alleen waren we de eerste,  het zou pas vertrekken als er twintig man was. Dit duurde helaas weer behoorlijk lang, om vier gingen we dan weer ons geld terug vragen, om vijf uur zou de laatste alweer terug gaan, het was niet meer de moeite waard. Hierna gingen we dan maar weer terug naar het hotel, Geerda had gelezen in de lonely planet dat er een leuk restaurant met een mooi uitzicht zou moeten zijn, luisterend naar de naam "Pelican bay". Het geluk was ditmaal wel met ons, we wisten namelijk ongedeerd dit etablissement te bereiken. En zowaar, het uitzicht was inderdaad subliem! Een mooi uitzicht over de baai, de lagune en over Bluefields. Om dit te vieren trakteerden we onszelf op een aantal biertjes en op kreeft. Kreeft is hier namelijk spotgoedkoop, 9 euro, en heerlijk! Het werd geserveerd in een heerlijke kokossaus (wat een voortreffelijke combinatie was) met daarbij frietjes. Hierna riskeerden we ons leven door nog even door nachtelijk Bluefields te dwalen. Na nog een kop koffie en thee (voor mij, mijn darmpjes zijn nog immer van streek) gingen we terug naar het hotel, wat we gelukkig heelhuids wisten te bereiken, hasta manana!

Ps, neem dit van mij aan, sla Bluefields over op een reis naar Nicaragua!