Een scheepswrak op een woest meer

Dag 7 - San Juan del Sur - Isla de Ometepe (Nicaragua)

Isla de Ometepe dus, de paradijselijke eilanden in het gigantische meer van Nicaragua (wat een niet erg bijster originele naam is overigens), en onze volgende bestemming op deze queeste door Nicaragua. Om daar te komen vatten we allereerst een bus, wat hier oude Amerikaanse schoolbussen zijn (die gele), en luisteren naar de naam "chickenbus". We pakten de bus om tien uur in de ochtend na eerst wat niet te versmaden pannenkoeken naar binnen te hebben gewerkt. Daarna aldus de bus naar Rivas, vervolgens een aansluitende bus naar San Jorge en aldaar een ferry naar die prachtige eilanden. Eigenlijk verliep dat allemaal vlekkeloos totdat we bij de ferry kwamen. Daar bleken we dus in een soort houten miniatuur bootje te moeten welke al overvol beladen was met mensen. Het deed me helaas toch een beetje denken aan die beelden die je ziet van boten vol met vluchtelingen. Bovendien waren alle plaatsen al vergeven, dus moesten we een plekje op de grond zoeken. Nadat we eindelijk vertokken waren bleek onze boot ook nog eens niet geheel waterdicht te zijn, met als gevolg een natte bips en een natte rugzak. En als klap op de vuurpijl was de zee (ik bedoel meer, maar met deze afmetingen moet je onwillekeurig toch aan een zee denken) ook nog eens ruig met als gevolg zeezieke en overgevende mensen.  Geerda en ik hadden overigens verder nergens last van, behalve verkrampte benen en een natte bips dan. Na anderhalf uur, de boot was ook nog eens behoorlijk traag, kwam het drijvende vlot dan aan op het eiland. Het busvervoer aldaar bleek prijzig en behoorlijk summier, dus werd het een taxi die we deelden met een gecombineerd stel    (deels Deens, deels Engels). Na een prachtige rit met mooie vergezichten op de vulkanen (Ometepe is een eiland bestaand uit twee vulkanen, wat het uniek in de wereld maakt, het enige eiland ter wereld in een meer waar twee vulkanen op liggen) werden we na ongeveer een halfuur afgezet bij ons hostel (mi ranchietto). Ons hostel bleek een kamer te zijn bij een gezin uit Nicaragua, erg grappig en heel erg huiselijk. De kinderen en kippen liepen er rond en de kleinste kinderen kwamen even buurten om te zien welke "gringos" er nou weer waren. We waren uitgehongerd, het was inmiddels half drie en sinds ons vroege ontbijt hadden we alleen wat snacks gehad, dus gingen we eerst wat te eten bestellen, ditmaal een burrito en nachos, erg lekker! Benieuwd als we waren naar het eiland gingen we daarna een stukje fietsen (we blijven tenslotte Nederlanders, we moeten wel af en toe een stukje fietsen). Het was een schitterend fietstochtje, we kwamen langs mooie jungle met gigantische bomen (ze hebben hier sowieso de mooiste bomen die ik ooit heb gezien, fraaie en megagrote exemplaren), langs de oevers van het meer, prachtige savanneachtige landschappen en mooie uitzichten op de vulkaan (de Concepcion, een traditionele vulkaan met de overbekende vorm (een stratovulkaan geloof ik). Na ook nog eens beloond te zijn op een mooie zonsondergang besloten we de dag met een duik in het meer. Hierna moesten we natuurlijk nog een keer eten, varkensribben ditmaal (wat iets minder geslaagd was dan de lunch) vergezeld door wat lokaal gerstenat (Tona, het biermerk van Nicargua) en daarna naar bed, hasta manana!