Epiloog van een avontuur

Terwijl ik in een gruwelijk snelle trein zit (met de toepasselijk naam bullet trein, maar dat weten jullie natuurlijk al) kijk ik naar het voorbijrazende Chinese landschap en ik zat wat uit het raam te staren en te mijmeren (wat een fantastisch woord is dat toch) over de reis. Vergezeld door wat fijne blues uit mijn koptelefoon (John Mayall en de Rolling Stones uit de periode dat ze nog fijne bluesmuziek maakten, wat waren die gasten toen goed zeg!), die helaas niet de geluiden kan dempen van dat krijsende Chinese mormel (=baby) wat jammergenoeg uitgerekend weer naast mij moet zitten. Ik hoop dat het gedrocht wel spoedig zijn muil gaat houden, anders zou het toch een ernstige belemmering zijn op mijn reisgenot. De trein tikt ondertussen de 305 kilometer per uur aan en ik staar uit het raam.

Het Chinese landschap is hier in tegenstelling tot de noordelijker gelegen regionen rondom Beijing en Datong groen. Veel groene weiden (misschien scheelt het dat het gisteren is begonnen met regenen?) waar van alles verbouwd wordt, met gele bloemen (van het koolzaad?). Natuurlijk kom je om de zoveel tijd langs een stad, met dezelfde repetitieve wanstaltige flats die hier overal het landschap bederven. Je zou een bouwbedrijf moeten beginnen in China, dan voorzie je jezelf geheid van een inkomstenbron die nooit ophoud. Want wat zijn er toch veel Chinezen! Je weet het natuurlijk, 1,4 miljard van die kleine gele rakkers lopen er rond in dit land, maar dat aantal dringt pas goed tot je door als je erdoorheen reist. Ze zijn overal, overal zijn steden met flats, zelfs op het platteland zie je dorpjes en zelfs in de weiden (of wat daarvoor door moet gaan, vaak zijn het bruine dorre akkers) lopen wel wat van die knullen rond. Ergens vind ik het beangstigend, die hoeveelheid mensen in dit land, sowieso de hoeveelheid mensen op de aarde in het algemeen. Wat is het 8 miljard monden die gevoed moeten worden? Honderd jaar geleden waren het er geloof ik 7 miljard minder, bizar.... Chinezen.... het is een apart volk en China is een merkwaardig land. Op het eerste gezicht zijn de Chinezen een gesloten (ze proberen je te negeren, misschien uit verlegenheid of uit respect?), ongemanierd (het luidruchtig schrapen van de keel om vervolgens hun smerige rochels neer te fluimen op de straat, ik zag het zelfs een smeerlap in een vol restaurant doen om vervolgens die groene fluim op de vloer te deponeren, walgelijk gewoon), onbeschoft (als er geen ruimte is op straat willen ze door je heen lopen, en dit terwijl ik toch ongeveer dubbel zo groot ben als de gemiddelde Chinees. Als je ze dan terug duwt kijken ze je verbouwereerd aan, alsof je iets verschrikkelijks hebt gedaan), solitair (in de metro kijkt men louter naar zijn smartphone) en vrolijk (ze lachen als je ze dan weleens aanspreekt, lachen om de filmpjes op hun smartphone en ze lachen voortdurend in elkaars bijzijn). Maar misschien zijn dit gewoon de ouderen en de boeren, zij die het communistische juk nog stevig om de schouders hebben hangen van de aloude volksrepubliek China van die oude wereldverbeteraar Mao Zedong. De nieuwe generatie is modern, verzorgd, vriendelijk en behulpzaam. Sommigen spreken zelfs een beetje Engels! Ik moet zeggen dat er best behoorlijk wat appetijtelijke Chinese vrouwen rondlopen, maar anderzijds, ik heb ook nog nooit zoveel vrouwen gezien binnen een korte tijd, dus in verhouding is het waarschijnlijk precies hetzelfde of minder als in andere Europese landen. Desalniettemin moeten de Chinese heren niet klagen met zoveel vrouwelijk schoon. Ik denk dat China gewoon nog moet wennen aan de nieuwe tijd, de moderne tijd, de 22ste eeuw. Dat zie je ook aan het straatbeeld, enerzijds een hypermoderne en schone metro en bullettrein, en anderzijds smerige oude trucks en bussen. Op staat enerzijds elektrische scooters en anderzijds arme oude stakkers die met een handkar lopen te zeulen om afval van de straten te halen. Schone energie in de vorm van kerncentrales (die alom vertegenwoordigd zijn hier) en anderzijds overal smerige stink-fabrieken en kolencentrales. De tegenstellingen in dit land zijn dus gigantisch en overal aanwezig. Moderne, maar vaak lelijke en erg hoge flats en wolkenkrabbers tegenover oude krotten van flats van erg bedenkelijke kwaliteit. Ondertussen rijdt de trein overigens door een vrij onbewoond gebied (!), met erg veel heuvels met daarop trapsgewijs aangelegde akkers in allerlei tinten groen, geel en bruin, erg fraai! De muziek vanuit mijn koptelefoon is ondertussen nog beter geworden; Johnny Winter en een live registratie van de Jefferson airplane van het legendarische concert van hen op Woodstock, hulde aan Spotify! Deze tussensprong brengt me op het Chinese eten; ook in het eten wordt de tegengestelde en schizofrene aard van de Chinees duidelijk. Bijvoorbeeld, op dit moment eet mijn Chinese buurvrouw (die van het krijsende mormel die gelukkig ondertussen zijn waffel houdt) een substantie uit een blik die nog het meest weggeeft van kattenvoer. Terwijl een ander een soort van delicate sushi aan het eten is wat er zeer verfijnt uitziet. Dit zie je overal in China. Enerzijds de kraampjes op straat met geroosterde schorpioenen, gesmoorde varkenspoten, spiesjes met organen (zoals hersenen en darmen), kippenpoten-en-nekken van de barbecue en gefrituurde meelwormen en sprinkhanen. Al deze delicatessen heb ik overigens verorberd in mijn leven, wat dat betreft ben ik dus best een beetje een Chinees, een echte omnivoor. De trein arriveert ondertussen op de eerste tussenstop, een megalomane bouwput genaamd: Zeng Zhou Dong. Het is hier verschrikkelijk, louter lelijke hoogbouw flats of een aanzet hiertoe in de vorm van bouwputten, flats in aanbouw, steigers en kranen, een godvergeten oord waar je niet dood gevonden zou willen worden. Anderzijds zie je ook heerlijk verfijnde gerechten in dure restaurants, hoewel de vreetschuren met zijn aparte gerechten de boventoon voeren. Uit eten gaan in China was best lastig af en toe, je hebt vaak geen idee wat je eigenlijk besteld, aangezien ze in restaurants en bij stalletjes over het algemeen geen Engels spreken. Je moet het doen met je zintuigen; menukaarten zijn vaak met plaatjes, in een stalletje kan je zien en ruiken wat er bereid wordt. Neemt niet weg dat dit geen land voor de vegetarische mens onder ons is, er zit zo ongeveer altijd een of andere vorm van een dierlijk product in verwerkt. Toch zal ik straks in Nederland de Chinese keuken gaan missen. De heerlijke soort pannenkoeken (mijn favoriete ontbijt, zie de vorige verslagen) met daarop sambal, worst, ei, sesamzaadjes en voor de schijn een beetje groenvoer. Chinezen eten weinig groenten, nogmaals vegetariërs hebben hier niets te zoeken. De dumplings, die overal in de ochtend worden verkocht en de heerlijke spiesen met lam, om maar eens wat voorbeelden te noemen. Ondertussen schalt een band genaamd "Love" uit mijn koptelefoon, alweer zo'n exponent van die heerlijke psychedelische muziek van eind jaren '60. De bureaucratie en het creëren van banen is een ander ding waar Chinezen erg goed in zijn. Het begint al bij het aanvragen een visum, ze willen alles weten. Een gedetailleerd reisschema inclusief de hotelovernachtingen, plus een foto van jezelf. Mijn boeventronie (althans, op mijn paspoort, niet in het dagelijks leven hoop ik) circuleert nu ergens in de burelen van de Chinese ambassade, wat ik dan wel weer fascinerend vind. Zouden ze ermee kwartetten of iets dergelijks? Zo van; "doe mij van de boeventronies de blonde schavuit", dat lijkt mij best leuk trouwens, om op die manier kwartet te spelen. Je zag het ook op het plein van de Hemelse vrede, hoe men daar omging met de procedure rondom het strijken van de vlag. Hoe die met eerbied werd behandeld en hoe het publiek daarop reageerde; alsof het een spektakelstuk was. Het creëren van banen: overal moet je tas door een röntgenapparaat, waarbij altijd drie mensen aanwezig zijn. Op de perrons van de metro staan altijd een aantal mannetjes te kijken, volgens mij moeten ze in de gaten houden dat iedereen netjes in rijen staat opgesteld, maar het is mijn optiek toch tamelijk nutteloos, aangezien iedereen dat uit zichzelf doet. Overal op straat zie je straatvegers en vuilnisophalers, en dit zijn bijna zonder uitzondering oude sigaretten rokende mannetjes. De communistische heilstaat China gaat er dan ook prat op dat er geen werkeloosheid is, wat mij dan weer een overduidelijk voorbeeld van die aloude communistische propaganda lijkt. Wat doen anders die arme drommels op straat die plastic flesjes bijeen zoeken, of de bedelaars zonder benen? Wat mij brengt tot de nieuwe supermacht China, ik kan mij eigenlijk niet voorstellen dat deze aparte en vriendelijke mensen ook maar iets van aspiratie koesteren op het gebied van oorlogen, misschien is China als supermacht een veel betere optie dan de agressor genaamd Amerika, met zijn narcistische populist genaamd Trump....

Hoe dan ook, China heeft een verpletterende indruk op me achtergelaten, het was een twaalf dagen durende trip die ik nooit meer zal vergeten! Een fascinerend land, met een fantastische, intrigerende en eeuwenoude cultuur. Met prachtige legendes en sagen die daarbij komen kijken. Een mystieke, maar ook moderne sfeer. De religie in de tempels met zijn gebruiken. De overdadige aanwezigheid van de Chinezen zelf, het eten, je lelijke flats, je prachtige gebouwen, tempels, beelden en muren, de lelijke flats en fabrieken, ik zal het toch ergens gaan missen.... Ik zeg China tot ziens, en verander niet teveel, behoud vooral dat gekke en tegenstrijdige wat het land zo fascinerend maakt!