Bergen Chinezen in een openluchtmuseum

Dag 8: Datong - Pingyao (een lange treinrit en een soort openluchtmuseum)
Mijn tweede trein vertrok al achterlijk vroeg deze ochtend, om 06:20 uur. Zoals gewoonlijk was ik weer wat aan de late kant ofschoon ik wel op tijd arriveerde bij mijn trein. De treinrit was lang, zo'n achteneenhalf uur, en voerde me door het Chinese landschap, dus veel steden met voornamelijk lelijke hoogbouwflats en fabrieken. Afgewisseld met droge akkers die dermate de reis richting Pingyao vorderde steeds groener werden, klaarblijkelijk is het gras bij de buren dan toch groener. Uiteindelijk tegen drieën in middag, en twee bakken instant noodles verder, aangekomen in Pingyao. Trouwens, de Chinezen hebben voor de spoorwegen een best eigenaardig, doch effectief systeem bedacht (volgens mij is het gewoon weer bedacht om banen te scheppen om die 1,4 miljard hongerige Chinese muilen te kunnen voeden, maar dat terzijde). Dit houdt in dat je een kaartje aanschaft, welke gecontroleerd wordt voor je het perron opgaat. Daarna krijg je bij de coupé (je hebt vaste plekken, in dit geval had ik een hard-sleeper) van een andere conducteur een kaartje van plastic, in ruil voor je ticket. Net voor je bestemming (met dit gedeelte was ik erg content, dat zouden ze in Nederland ook moeten doen) wordt dit kaartje van plastic weer omgewisseld voor je originele kaartje met daarbij de mededeling dat je er bijna bent (hoe handig is dat, je kunt je geeneens verslapen voor je bestemming!). Tot slot wordt er bij het verlaten van het station nogmaals om je kaartje gevraagd, ter controle. Kortom, je moet wel een erg ervaren zwartrijder zijn wil je niet gesnapt worden door onze bureaucratische kameraden uit China! Pingyao dus, ik vind al snel een taxi die me voor een euro bij mijn bijna onvindbare hostel afzet, alwaar ik een kamer voor mezelf heb om even een dagje bij te kunnen komen. Eerst besluit ik een uiltje te knappen, de reis was behoorlijk slopend namelijk, Om ongeveer half vijf ga ik er dan op uit om het stadje te verkennen. Pingyao is een geheel ommuurd stadje, met een nog authentieke stad binnen die muren, het geheel staat dan ook op de werelderfgoed lijst van Unesco. Helaas is mijn eerste indruk niet bijster goed. Het geheel doet mij denken aan een kruising tussen Disneyland en het openluchtmuseum in Arnhem. Het is hier echt mega-toeristisch, met erg veel vreetschuren en winkeltjes met prullaria dat zelfs voor Chinese begrippen troep is. En overal lopen Chinezen, wat je natuurlijk hier overal hebt, maar hier heb je echt het idee dat het alleen maar toeristen zijn. Via een rondwandeling door het stadje, ondertussen meerdere snacks verorberend, bij een toko uitgekomen voor het diner. Ze hadden hier een behoorlijk uitgebreide kaart, maar er trok een gerecht gelijk mijn aandacht: ezel bereid op een lokale wijze. Hoewel ik ezels erg lieve en leuke dieren vind moest ik dit proberen, de eet-avonturier in mij won het van de dierenvriend (sorry Igor!). Ezel; ik kan er kort over zijn, het blijft bij een eenmalige ervaring; erg lekker was het niet, het is zacht vlees met een merkwaardige smaak en structuur. Hierna, het was inmiddels alweer tien uur, weer teruggelopen naar mijn hostel en gaan pitten. Morgen ga ik de boel hier nog eens goed bekijken en daarna naar Xian.